Kıble Dağları ve Atlarının Yemini Yiyen Delikanlılar(!)..

Bu günler şafağın morali bozuk.

Süslü fayton durakları, haritalar..

Atların yemlerini yemiş saray faytoncuları!..

Okyanus gel-gitlerinde uygun, marazasız kıyı arayan teselli fikir!..

Demirden sakız çiğneyen fahişe, vesvese!..

Tek hakikat!.. Güne geciken Allah’ada gecikecek. Hayatımızın teorik izahı, karanlık beyazlıklar, kiracıları tarafından satılığa çıkarılmış sılalar ve içeceğimiz suyla çatısını yıkayan meşhur konaklar… Koca bir ‘hiç’ tevazusunda minik minik patika çığlıklar… Düğüm düğüm çığlıklar!.. Bir hiç uğruna geri kaldığımız bir kitap bu!.. Her zaman hiç saydıklarımızın canı daha çok yanar. Her zaman hiç derken koca koca romanlar yazar bu hissiyat. Arı değse camı çatlar gönlün, bu yüzden eski dergi sayfaları kırık camlara benzer…

Takma kafanı!..

Önemli olan hiç bir şey, gerekli olunca arkanda durmadı hiç… Mesafeleri çözemeden ölen cins at ölüsüyle dolu hatıralar. Önemli olan neydi? Önemsiz hatıralar değilse kim yuttu bu yarınları. Şarkıcıdan tabutçu olmaz duygulara. Merdivende uyuyan kedi, kör efendi için korkuluğu kemirmekte. Efendi olmak isteyenler için tam dünya.. Yarını bayat, bugünü menfaat, dünü nasihat…

Önemli önemsizler dünyası…

Dili çay kaşığı, sinesi çaydaydık insanların parti dünyası. Övünçleri müzeye kaldırdı mirasyediler. Neye benziyor hal, biliyor musunuz? Hani şu maskeli balo garsonlarına… Bu efendi olabilir, hayır şu daha tarife uygun, ama efendi su içmezdi nasıl olur, şu torba ağızlı şişman valide sultan olmalı, herhalde şu da, atların yem torbasını başına geçiren çapkın seyis olmalı!..

Sel kiralayan vadi olur mu?

Mantık kıçını örtmektense örtüyü gözlerine kapatmakla meşgul!..

Sezai’nin içine gül koyduğum tüfek ölmeye başlar dediği, ya da Cemil Meriç’in, kuşlara benzer dediği duygular bunlar olmalı. Ya da Mütefekkir’in, akıl olmazların zoru içinde dediği hal…

‘ Kuşlara benzer duygular

Nereden gelir bilinmez

Kah çığlık çığlıktırlar, kah sesleri işitilmez.

Bağrında güneşler tutuşmuyorsa selamlayıp geçerler seni..’

İnsanın acısı nerdeyse kalbi orada atarmış.

Yeni kıblelerin taşları duygulardan.. Başa değmeyecek taşlar, ya kanadına taş yemiş kumru taşlığından ya da taşı elinde kalmış şehit, doğu Akdeniz çocuğunun avuçlarından… Özgürlüğü kına diye namlularına yakmış duygular, her günü ayrı bir kül tablası gibi doldurmakta.

Günler kül tablalarına benzeyeli çok oldu. Marşları bitmeden yorulmuş, özgürlüğü boyunda kolları, kellesi topunda yumruğu olmayan yorumlar ve vesveselerle karşı karşıyayız.

Kıble dağlarında kar var. Tarih kirli saçlı alim…

Bu duyguları ancak ‘kıyılarım’ da şöyle özetlemiştim…

Kuytunu arıyorum,

Beş duyuda şüpheler..

Şu saatin içinde

Her kimseler kimseler,

Kıble kaçıncı yön ki

Hep ona gitmekteler..

Sılasını satmışlar,

Dar ağaçlık niçinler.

At baharı at turna,

Yalanla el eleler…