Kültürün şişman hadımları, jöleli makam çapkınları cüzdanlarına mum ışığı doldurmuş mitoloji kılıklı bürokraside revaçtalar. Burnuna halka geçirilmiş alışkan teşrifatlar, burnunda efendi semeri taşıyan bürokratlar. Yalanın sayfa çevirdiği romanlar..Tanrı kılığı giymiş oligarşi, melek kılığında hamuşi, şeytan tezgahında apoşi… Ve eyvahlar!..
Kıskacına bal sürülen vicdanından, çatı aralarına saklanmış eski tebessümlü güvercinine, özgürlük dedikçe kafes hayali geçiren aç kurda, ego geometrisinden paskal üçgenine, bayrağı da mendili de bezden yapılma düzende her şey iç geçiriyor. Kıyıları olmayan gözyaşı denizleri.. Bazı denizlerde Yemen Türküleri gemi batırıyor, bazı denizlerde bulanık yağmurların düşürdüğü hümalar, feyezanın akıttığı yaşlı hizmetkârlar.
Eyvahlar hiç bu kadar birikti mi bilmem!..
Acep Mütefekkirin ‘ gözyaşı döksem Nuh tufanına denk’ dediği, tufan koptu mu?...
Acep devlerinde çukuru(tufanı) var mı?.. Hep düşündüm… Bir devin Düşüşü geldi aklıma. İgor, küçük Rusya’nın büyük parmağı.
Şeytanı hasta edecek sevap, merhamete gelmiş. Şeytanı sevaplar beslemekte desem anlar mısınız?
Yıllar o yıllar.
Cepçilik yapmak için parmağını keseninden, padişahınkine benzemiyor diye burnunu eğeletene..
Parmağını kestiren vicdanını kestirmez mi hiç?.
Dikkat ediniz, ödünç huzurların vicdanı kiralıktır.
Yeminler amanın namahreme bakmasında mahsur yoktur tipinde. Gözünü kapatıp ama olan ne ‘ka’ çok insan var.. Çay karıştırır gibi diyarı, türküyü, duayı karıştıran ne çok insan!..
Kurbağa kabuğundan mihver takmış bunca cengaver. Şeytana binmiş yılanı kamçı etmiş ‘yavşak’, ‘kavşak’, ‘salıncak’ tipler türeyeli beri, irfan ehli insanlar ıssız şamdanlara karanlık oldular. O yüzden akıncı atları tavlada yaşlandı kaldı.
Kış ne kadar üşüttüyse, yaz o kadar yaktı. Yanlışlara bırakılan yıllarda yapılan doğrular, doğrulara bırakılan yıllarda yapılan yanlışlara denk kaldı. Yeminle emin ayrı düştü. Tahta nallar takılmış kırkayağın her bacağı başka kıbleye çekip durdu. Göz loşta akıl oynaşta kaldı. Kağıt bulamayan ön sıradakinin ellerine yazıp durdu, dudaklarıyla, şapur şupur!..
Vay!..
Bu hikaye kimin acep?
Acep bu ‘zalim yakın’, bu ‘merhamet uzak’ kimin önü ve ardı. Kim yazar böyle bir romanı? Dumansız hava dedik de yalansız dava diyemedik, gitti..
‘Gitti bütün güzeller; Sararmış biri kaldı…’ Mütefekkir, hiç mi güzel kalmadı, yaylada çiçeğe renk olacak?
Bu kadar ‘ sivil toplum kuruluşu’, sivil, toplumsal, kurumsal… Bunlardan hiç mi biri, adını; yalanla savaş derneği koymaz. Evet, kültürün ürettiği bir sürü, bir sürü stk, son yılların moda ifadesiyle, stk!.. Bir şey der gibi olan çoktur, anlıyorum.. Stk; ‘s’ si siyasi(!), ‘t’si tiryaki, ‘k’ sı kirası.. Dikkat edin. Bölücüsü, sövücüsü, övücüsü aynı meşrepten. Beyazdan beyazı sıyırıyorlar.
Ve bu günler; tartışılan masum mavera yıldızları. Çocuklar.. Çocuklar neden mutsuz?.. Soru bu? Gündem, hararetle oyuncak boyayıp, masaldaki tahta atlara nal çakıyor. Çat-çut sesleri, katur-kutur bilimsel, ‘tümsel’, ‘sülünsel’ sunular. Ne ka uyduruk kelime varsa!.. Kutlu, mutlu, ulusal türü… Sanırsın konuşmuyor, ‘stk’ hadımlarının haşlanmış patateslerini yiyorlar.
Üzgünüm.
Mutsuzluğu anlamak, mutluluğu yaşamış olmaktan geçer. Neden mutsuzsun, sorana ‘Mutsuz değil, beceriksizim’ diyen insan ne güzel demiş. Bu yılların mutluları gibi, mutlu olduğumu sanmayı beceremeyenlerdenim... Hepsi bu..
Yıldızları kayan değil, saklambaç oynayan bir dünya hayal ediyorum.. Bu kadar..
Salı için bu kadar baç yeter… Vesselam…
Sayfa başına git