Eskilere ait eskimez bir kayıt var; derler ki, “insanlar doğup büyüdükleri yeri ölünceye kadar yanlarında taşırlar”…
Ne kadar doğru ve yerinde bir tespittir.
Elbet istisnaları vardır; ne ki, genel bir hükmü ifade etmektedir.
İstisnayı izah ancak tek bir kavramla yapılır…
Bilinç!
Herkes kentini yanında taşır da, kimi bu eylemi bir ömür fark etmez, kimileri de, an be an bu duyguyla hemhal olur.
Bu iki prototipi Kızılderili reisine atfedilen aforizma güzel anlatır…
Hani der ya, “pek çok kişi gökyüzüne bakınca yıldızları görür. Bense yurdumu görüyorum”…
Aynen böyledir.
Niye böyle bir girizgah?
Gönüllü kent korucusu bir büyüğümüzün, “Erzurum, Erzurum olmaktan çıkıyor, sadece havamız, suyumuz değil, huyumuz da değişti” deyip, “kenti dışarıdan gelen hoyrat tiplerin ele geçirdiğini” söylemesinden dolayıdır.
Şehirde bir dilenci istilası yaşandığını anlattı.
En çarpıcı kısmı komşu ilden gelen kadına aitti…
“Birkaç günde bir gelip gönderdiği dilencilerden paraları alıp gider”
Bu bir bakıma organize bir yapıyı ifade ediyordu…
Öylesine emin ve kesin kanaat belirtiyordu ki…
Ardından da, yemin billahlı tembihatları oldu…
“Allah’ını seven bunlara para vermesin!”
“İyi de, ihtiyaç sahibi Erzurumlu yoksulları da arada yok ederiz” karşılığına verdiği cevap işte tam da o eski öğretiyi yineler mahiyetteydi…
“Erzurumlu dilenciyi anlarsınız, O üstünüze üstünüze gelmez, bir kenarda boynunu büker de bekler, niyazı ise, ‘verenden de vermeyenden de Allah razı olsun’ şeklindedir.
***
İşin felsefesi yorar; kestirmeden gidip direkt söyleyelim…
Hakikaten bir dilenci furyasıyla karşı karşıyayız…
Nereye gitseniz önünüzü alıyorlar.
Camii önleri bunlardan geçilmiyor!
Tavırları da kaba ve sevimsiz.
Bunlara vakit geçirilmeden önlem alınması gerekiyor.
Bahse konu büyüğümüz işin önemini izah ederken, “sapla saman karışıyor, gerçek ihtiyaç sahipleri arada kaynayıp gidiyor” dedi…
Buna küçük bir itirazımız oldu ya…
Onu da kayda geçelim…
Devletimiz son yıllarda sosyal politikalar bağlamında ciddi mesafeler aldı…
Sosyal Yardımlaşma Vakıfları aracılığıyla ihtiyaç sahiplerine her türlü yardımı ulaştırıyor.
Yeter ki, oturduğu yerde “kayıt altına” alınmış olsun…
Elbet bunun da istisnaları var; ve tabii ki istismar edenleri de…
Bu noktada ayrımı yapacak olan yine devlet aygıtıdır.
Özellikle camii ve benzeri mahallerdeki dilenme faaliyeti ile ilgili teknolojik enstrümanlardan faydalanmak mümkün.
Şimdilerde hemen her camii de, 7/24 kayıt yapan kameralar var.
Zabıta yahut başka ilgili birimler ciddi denetimlerle şehir dışından gelenler başta olmak üzere dilencilik faaliyetini organize biçimde yapanları çok rahat tespitle derdest edebilirler.
Yaptırımı ne kadar hafif olursa olsun, takip devamlı olursa vaz geçirme de o nispette etkili olur.
Erzurum bu anlamda bir başıboşluk yaşıyor…
Öyle olunca da, gönüllü kent korucusu büyüğümüzün saptaması haklılık kazanıyor…
“Erzurum, Erzurum olmaktan çıkıyor.”
Küçümsemeyelim, aktardıklarımız önemli olmanın ötesinde sorunlar…
Türkçemizde "Ehemmi mühimme tercih etmek" şeklinde ifade edilen çok değerli bir ilke vardır. Mühim "önemli" demektir, ehem de "en önemli" anlamındadır.
Yani bir iş yapılırken, düşünceler ve görüşler sıraya konulurken en önemlileri başa almak gerekir.
***
Bir önceki yazımızda bahsettiğimiz konu, ilk planda basit gibi görünse de oldukça önemliydi. Bugün ele aldığımız konu da yine birinci derecede önemi gerektiren bir sorunu içermektedir.
Tekrarlayalım, bunlar küçümsenecek, basit sorunlar değildir.
Yeter ki, olup bitene yüzeysel ve sıradan bakmayalım!
Sayfa başına git