Seyircinin tavrı dadaşça değil!

Hafta sonu maçtaydım…
Rakibimiz kolay lokmaydı…
Peşinen havlu atmış gibiydiler…
Bu demek değil ki, takımımız kötüydü…
Hayır onlar da gayet iyi oynadılar ve hak ederek kazandılar…
Üstelik 5 farklı bir galibiyet…
Teknik patron başta olmak üzere futbolcular ve emeği geçen herkesi kutluyoruz…
Bu vesileyle gözlemlerimizi ve eleştirilerimizi de kayda geçmek istiyoruz…
Özellikle seyirciyle alakalı…
Doğrusu karşılaştığım manzara beni ürküttü…
Çok sevimsizdi…
Her kafadan bir sesin geldiği…
Takımını tutmak için değil, en küçük bir hatasını görsem de şöyle okkalı bir biçimde sövsem düşüncesiyle gelen bir güruh!
Ayıpladım..
Kınadım…
Elimden başka bir şey de gelmiyor zaten!
***
Son yılların “fair play” diye hit bir kavramı var…
Centilmenlik diye bildiğimiz olgu…
Bunu sadece oyuncular için değil, seyirciler için de düşünüp, ödüllendirme yoluna gidiyorlar…
Avrupa’da böyle…
Bildiğim kadarıyla son yıllarda ülkemizde de bu tür bir ödül veriliyor…
Sırf bunu alabilmek için takımlardan bir kısmı futbol sahalarındaki tel örgüleri kaldırtma girişiminde dahi bulundular…
Doğrusu mesafe de aldılar…
Fener, Galata, Beşiktaş!
En fanatik taraftarı olan bu takımlar bile seyircilerini hizaya getirirken bizdeki hale bakın!
Ağzını açan küfür ediyor…
Sadece karşı takıma değil…
Kendi oyuncusuna…
Yetmiyor, teknik kadroya…
Yöneticilere…
Bir de ikide bir istifa çağrıları yok mu?
Şaşırıyor insan!
“Sahi ne istiyor bu seyirci” diye…
Bilinçsiz, bütünüyle şuurdan yoksun bir kitle…
Halbu ki…
***
Erzurumspor’dan yoksun kaldıktan sonra daha bir akıllı hareket etmemiz gerektiğini görmemiz gerekmez mi?
Takımın şampiyon olması halinde yeniden Erzurumspor adını alacağını sanıyoruz…
Seyirciler de bunu biliyor, o sebeple maçlara geliyorlar…
Öyleyse…
Bu aymazlık niye?
90 dakika olumlu bir tezahürat duymadık…
Eskiden bu kadar değildi…
Maç başlamadan dakikalar öncesinde dadaş, dadaş, dadaş der yeri göğü inletirdi seyirci…
Hele maç esnasında…
Bir tribün mavi derken öbürü beyaz diye bağırırdı ki, rakip takım oyuncularının ayakları birbirine dolanırdı…
Seyirci desteğiyle alınan çok maç olmuştur…
Buna ilişkin büyüklerimizden eski dönemi dinliyoruz…
Namağlup şampiyon olunan dönemi…
Birinci lige çıkılan sezonu…
Oyuncu, yönetici, seyirci birlikteliğinin zirveye vardığı dönemler…
Başarı zaten böyle yakalanıyor…
***
Vakit geçirilmeden bu kıvama gelinmesi lazım…
Yani, takımının yanında duran bir seyirci kitlesi…
Yenilgide bile…
Böyle olursa başarı ardından geliyor…
Aksi halde…
Bindiğimiz dalı kesiyoruz…
Koca Erzurum, futbol takımından yoksun yıllar geçiriyor…
Son söz şu:
Seyircimiz başta yöneticiler olmak üzere, teknik heyete ve futbolculara sonuna kadar destek vermeliler…
Bunların yaptığının büyük bir fedakarlık olduğunun bilinciyle hareket edilmeli…
Böyle olursa takımımızı yeniden 3 büyüklerle aynı klasmanda görebiliriz…
Aksi, bulunduğumuz yerde debelenmek olur ki…
Kim ister?