12 Haziran 2011 seçimlerinin üzerinden tam 2 yıl geçmiş…
Göz açıp kapayıncaya kadar…
Dün gibi…
Öyle bir kaptırmışız ki dünya meşgalelerine…
Ömür bitiyor da farkına varmıyoruz…
Sorgu…
Murakabe…
Muhasebe çok gerekli…
Ama…
Çoğu kez, kırıp döken bir halete esir oluyoruz!
Küskünlükler…
Dedikodu; nemime türü ucuz işler.
Hepimizi o derecede kuşatıyor ki…
Dönüp, “ne oluyoruz, nereye gidiyoruz?” diye az da olsa nefeslenemiyoruz…
Ne kötü bir haldir!
***
Geçtiğimiz gün bir dostun annesini defin için mezarlıktaydık…
Bir süredir görüşemediğimiz bir arkadaşımızla sohbet ettik…
Tören bittikten sonra farkına vardık ki…
Orada bile boş şeylerden bahsetmiş, kısmen de dedikodu yapmışız!
Düşünsenize…
En hassas olmamız gereken bir zemin de bile…
***
Oysa…
“İlahi buyruklar” ne kadar net; idrak ve iz’an açıcı…
Bırakınız birisi için kötülük yapmayı, aklından dahi geçirme tekdirine muhatabız…
Ve tabii…
Karşılığını muhakkak yaşayacağımız tembihatıyla beraber…
Muhasebe, murakabe dedik de…
Bir küçük hatırlatmada bulunalım…
Ara sıra cep telefonumuzu alıp rehber bölümünü baştan sona gözden geçirsek ne kadar öğretici olur!
Az zaman önce telefonla irtibatlandığımız kaç dostumuz, tanıdığımız dar-ı beka’ya göçmüş…
Ders almak isteyene malzeme çok!
***
2 sene su gibi akıp gitmiş…
Gazeteciler genellikle sorgulama babında bu süreyi dile getirirler…
Özellikle de seçilenlere karşı…
Elbet bu da gerekli…
Toplum adına öne çıkanlara “karne” verilsin!
Ama…
Nefsimizi ihmal etmeden…
Bir küçük aynada kendimize tutarak…
Sahi, ne haldeyiz?
Es geçerek mi yaşıyoruz hissederek mi hayatı?
Hani, feylozoflar “En çok yaşamış insan, en çok yıl saymış olan değil, hayatı en çok hissetmiş olandır.” diyorlar ya…
O zaviyeden bakabildik mi?
Ya da…
Evvel giden ahbaplara sorabilseydik nasıl öğüt verirlerdi acaba…
Hissiyatımız kabardı ondan mıdır bilmem de…
Sanki şöyle derlerdi…
“Yaşamı kaybetmekten daha acı bir şey vardır: yaşamanın manasını kaybetmek.”
Sayfa başına git