Bitpazarını değil, ticaret ruhumuzu yıktılar!

“Bit Pazarı” nı bilenler bilir…
Yaşımız küçüktü, fakat hatırlıyoruz…
Daracık sokak aralarına serpiştirilmiş onlarca dükkan…
Küçük, küçük!
Etrafa saçtıkları muhabbet dalgaları ise hayli büyük…
Ya da, bizim o yıllardaki algı reseptörlerimiz öyle hissediyordu…
Sabah erken vakitlerde yöneldiğinizde, kapılarının önünü süpürülmüş ve demlikle de sulanmış halde görürdünüz…
Dükkan sahiplerinin birbirleriyle şakalaşmaları…
Çay ikramları…
Envai türden eşyanın alınıp satıldığı mekanlar…
Aradığınız muhakkak bulunurdu…
Giyecek, ev eşyasına varıncaya kadar…
Fiyatları da makuldü…
Her keseye uygun emtia vardı…
Sonra…
2000’li yılların başında bu güzel mekanlar yer ile yeksan edildiler…
O yılların işgüzar Belediyesi yaptı bunu…
Yerlerine ise…
“Yeğenağa İşmerkezi” adıyla ucube bir bina kondurdular….
Son zamanlarda gidenler görmüşlerdir…
Fecaat bir durum var…
Terk edilmiş bir görüntü…
Mecburiyetten iş yapmaya çalışanlarda bihuzur haldeler…
***
Eskiyi özlemle arıyorlar…
“Nerede o iş yoğunluğu… Nerede komşuluk ahengi… Belediye dükkanlarla birlikte bu duygularımızı da yıktı…” Diyorlar…
Demeseler ne olacak ki…
Siz, bunu hemen fark ediyorsunuz…
Hayat boşluğu kaldırmaz derler ya…
O kabilden, son yıllarda modern bitpazarları zuhur ettiler…
İzbe adreslerde değil…
Caddenin göbeğinde, “bilmem ne pazarı” adıyla…
İğneden ipliğe her şey var!
“Yok” yok!
Fiyatlar makul olmasa da…
Aradığını buluyorsun…
Ama…
Bitpazarındaki o sıcaklığı, içtenliği bulmak mümkün değil… Dahası, güven de duymuyorsun! İnsan unsuru plan dışına atılmış…
Makinelerle muhatap oluyorsunuz…
Ürün fiyatını dahi aygıtlar okuyorlar…
Bu durumu müşahade edince…
Kamu adına sorumluluk yüklenmek ne büyük vebal diye düşündüm…
Öyle ya…
Verdiğiniz bir karar onlarca yıl koca bir kenti etkiliyor…
Olumlu yahut olumsuz!
İşte Mahmut Uykusuz’un alelusül bir icraati…
Çok sayıdaki ticaret erbabını yerinden yurdundan ediyor…
Yetmiyor…
Belki onlarca yılda oluşmuş ticaret kodlarını da dumura uğratıyor…
Kötü bir hal!
Ve tabii, sadece yıktığınız muhitteki tüccarın değil…
Oradan nemalanan kurdun kuşun dahi “ah”ı, “vah”ı size yöneliyor…
İflah eder mi?
Etmiyor; etmez!
***
Benzer başka yerler de var…
En bilineni cadde ortasındaki vakıflara ait beton yığını iş merkezi…
O alanda da, çok sayıda dükkan sahibi ekmek kazanıyordu…
Bir eski Milletvekilinin işgüzarlığı ile bu insanların dükkanları yıkıldı…
Çoğu, işsiz, aşsız bırakıldı…
Bir kısmı psikolojik çöküntülere uğradı…
Önceleri, “yapılacak iş merkezinden size ayrıcalık tanınacak” sözüyle avutuldular…
Sonra…
Şimdi, AVM işletmecisi birilerini arıyorlarmış…
“Bir kişiyle muhatap olma” yaklaşımı…
Ticaretin kurallarıyla yaklaşırsanız doğru da…
Ya “vakıf” anlayışımız!
Oraları vakfedenlerin laneti kime, yahut kimlere yönelir dersiniz!
Dedik ya…
Vebali büyük işler…
Tabii…
Rabbimizin imhal edip ihmal etmeyeceği hakikatine imanınız varsa…
Yapacak bir şeyimiz yok!
Sabredip seyretmekten öte…