‘Hatıralar gökyüzü gibi
Gitmiyor üzerimizden
Geçen geçti
Geçen geçti..’ diyor ya Mungan..
Geçen geçti..
Anamın hiç demli çay içtiğini görmedim.
Makarna haşlandıktan sonra sıcak suyunun bulaşıklarda ön yıkamada kullanıldığı günlerdi.
Semaver çayı gibi dem bittikten sonra üstüne kaynamış su dökerek içerdi.
Bulanık bir suydu.
Tatsız, demsiz..
Demli çayı içme imkanına kavuştuktan sonra ise çaydan zevk alacak sağlığı yoktu.
Ya kerti, ya çivil, ya da lorun kahvaltı sofralarında yer aldığı, ikinci bir yiyeceğin olmadığı vakitler.
Zeytinli, helvalı sofralar zengin işiydi.
Misafirden misafire soframıza inerdi.
Okulda öğle arası yiyeceğimiz de ekmek arasına konulmuş civil peynirdi.
Çoraplar yamalı, ayaklar lastik çizmeliydi.
Yama ayıp değil, yırtık ayıptır, sözünün hakim olduğu zamanlardı.
Yırtıklığın itibar görmediği demler..
Tosyadan Erzurum lisesine yol yarım saat çekerdi.
Otobüse binmek mi?
Ne hayali, ne de hatıraları zorlamamak lazım.
6 hattın toplu ulaşımda kullanıldığı yıllar..
Otobüslerin çoğu İstanbul Belediyesinin hurdaları..
Deli Hüsam’ın direksiyon salladığı dönemler.
Hürmet Taksili Erzurum çağları.
Şehrin tek ambulansının Belediyeye ait olduğu ortalama ömrün 60’da hitam bulduğu Erzurum seneleri..
Ağır ağabeyileri vardı ya Erzurum’un..
Sözü ağır, özü ağır..
Konuşulurken yüze bakılmadığı, başların yürürken dik, büyük yanında eğik olduğu zamanlar.
Gerilikle gündeliğin, ömürlükle yıllığın birbirine karıştırılmadığı, gardroplu ev sayısının parmakla gösterildiği, evdeki sandıkların ziynet hükmünde bulunduğu zamanlar.
Çoğumuz, belki de hepimiz parayı tanımazdık..
O babanın cebindeydi.
Kuruşlu dönemlerdi ya, insanların da altın hükmünde olduğu günlerdi.
Ama ne güzel günlerdi..
Ne güzel..
Murathan Mungan’ın dediği gibi:
‘Hani herkes arkadaş
Hani oyunlar sürerken
Hani çerçeveler boş
Hani körkütük sarhoş gençliğimizden
Hani şarkılar bizi henüz bu kadar incitmezken
Eskidendi, eskidendi, çok eskiden…’
Sayfa başına git