Dr. Münir Demirci

Erzurum’un gül yüzlü hekimlerindendi.

Erzurum’un yüzakı hekimlerindendi..

Yüksek terbiye ve erdem temsilcisiydi..

Şefkat, merhamet adamıydı.

Kutsal mesleğini, Türk-İslam geleneğinin temelleriyle desteklemişti.

Gerek hastane ve gerekse muayenehanesine yönelen herkese özel ilgi gösterir, onlarla dakikalarca sohbet eder ve tedavileri için bilgisini, birikimini ve gerektiğinde de parasını harcardı.

Hastalar, onunla görüştüklerinde rahatsızlıklarını unutur, kendilerini müşfik doktorun bilgisine terk ederlerdi..

Hemen her Erzurumlunun doktoruydu Münir Ağabeyi..

Muayene hanesine yönelenler yalsınca kulak burun boğaz hastaları değildi..

Ruhu bunalan, dünyevi endişeleri sebebiyle huzurunu kaçıran Erzurumlular onun mütebessim çehresini ve tatlı sohbetini dinlemek için yanına giderlerdi..

O her gelene, ama her gelene güler yüz ve tatlı dille mukabele eder, herkesin sorunuyla birebir ilgilenir ve elinden geldiğince yardım eli uzatırdı.

Hekimlikteki başarıları tartışılmaz.O, lokman hekim şablonunda kendisini ifade eden, mümtaz bir doktor olarak Erzurumluların yüreğinde yer edindi.

Uzun yıllar Araştırma ve Numune hastanelerinde çalıştı.

Kendisine ulaşan her hastayı mutlaka takibe alır, tavsiye ettiği tedavinin sonuçlarını öğrenir ve gerekirse daha yüksek imkanlarda tedavi olunması için imkan hazırlardı.

Güzel adamdı Dr. Münir Demirci..

Bilgisi ve yüreğiyle..

Temiz insandı…

İnsanların arkasından konuşmaz, konuşturmazdı..

Dostu olmakla övündüğümüz bu yüksek insan, etrafına muhabbet saçardı.

Muhatabına asla bir hekim gibi davranmazdı..

Hele doktorluğun revaçta olduğu, özenilen bir meslek halinde bulunduğu dönemde, asla tekebbür göstermez, enaniyette bulunmazdı..

Mükemmel bir hayırseverdi…

Özellikle Tıp Fakültesinde okuyan, dar gelirli aile çocuklarını bulur, onlara mutlaka yardım eli uzatırdı.

Şahidiyiz ki, pek çok talebinin iaşe hatta zaman zaman konaklama ihtiyacını giderir; onlara karşılıksız burs verir gibi her ay belirli bir yardım ulaştırırdı.

Muayenehanesine gelen yoksullardan para almazdı.

Dr. Demirci hakikaten farklı bir insandı…

Geniş bir tasavvuf kültürü ve engin bir Türk tarih bilgisine sahipti…

Onun bir diğer çelebi tavrını da “şikayet ahlakını” reddetmesinde gördük..

Şekva ve şikayeti sevmezdi…

Ol sebeple ki, kendisi de başına gelen olumsuz durumlarda, “bir hikmeti var” kabulünü gösterir, kati surette şikayet etmezdi..

Dostumuz, uzun yıllar Erzurum’da görev yaptıktan sonra, davet üzerine Ankara’ya gitmek durumunda kaldı..

Ama, Erzurum’u terk etmedi..

Hemen her ay mutlaka Erzurum’a gelerek dostlarını ziyaret etme adetini sürdürdü..

Hala da sürdürüyor..

Baki hürmet ve saygıyla yad ediyor Erzurumlular onu…

Tıpkı bizim gibi...