Sevgili okurlarım, bugün sizlerle memleketin halini konuşacağız. Ama öyle alelade bir sohbet değil, derinden derine, içimizi acıtan bir meseleyi ele alacağız.
Ankara'nın o soğuk kış günlerini hatırlıyorum da... Bir zamanlar Kızılay'da yürürken etrafınızdaki insanlara güvenle bakardınız. Şimdi ne oldu bize böyle? Sokaklar tedirgin, gözler şüpheli...
Geçen gün bir eski dost anlattı; "Abi" dedi, "mahallede artık kimse kimseye selam vermiyor." İşte bu cümle, içinde bulunduğumuz durumu özetliyor aslında.
Peki nasıl geldik buraya? Bir gecede olmadı elbette. Adım adım, sindire sindire... Önce vicdanlarımız köreldi, sonra adalete olan inancımız. Derken baktık ki, etrafımızdaki herkese şüpheyle bakar olmuşuz.
Hatırlıyorum da, bir zamanlar polisimiz sokakta yürürken herkes saygıyla selam verirdi. Şimdi ne görüyoruz? Kahraman polislerimize kurşun sıkılıyor, tokat atılıyor. Yazıklar olsun! Bu mudur bizim devletimize, milletimize yakışan?
Sosyal medya denen illeti de es geçmeyelim. Gençlerimiz orada kaybolup gidiyor. Bir tuşla yalan yayılıyor, fitne kol geziyor. Rahmetli Süleyman Demirel ne güzel söylemişti: "Dün dündür, bugün bugündür." Ama şimdi öyle mi? Dün söylenen bugün unutuluyor, bugün söylenen yarın çarpıtılıyor.
Peki çare ne? Önce kendimizden başlamalıyız. Komşumuza selam vermekle, çocuklarımıza doğruyu öğretmekle... Devletimiz de üzerine düşeni yapmalı elbet. Adalet tecelli etmeli, suçlu cezasını çekmeli.
Rahmetli Özal'ın bir sözü var, kulağıma küpe olmuştur: "Devlet millet içindir." İşte bu ruhla hareket etmeliyiz. Devletimiz güçlü olmalı, ama bu gücü milleti için kullanmalı.
Sevgili okurlarım, biliyorum içiniz buruk. Ama umudumuzu yitirmeyelim. Bu millet neler görmüş, neler atlatmış. Bunu da atlatacağız elbet. Yeter ki birbirimize inanalım, güvenelim.
Hepinize sevgi ve saygılarımla...
Sayfa başına git