Hasankale Nostaljisi

Hasankale Nostaljisi

Tatil yapmak her insanın hakkıdır, bu tartışılmaz! Tatilin şekli ise tartışmaya açıktır, kimine göre yan gelip yatmak, kimine göre denize girmek, kimisine göre bulunduğun ortamdan uzaklaşmak! Bazıları için ise bir yorgunluk ve aile içi ısrar sonucunda çile çekmek!

Bir de Hasankala’de çocukluğumuzda yapılan çadır tatilleri vardı. İki iki buçuk ay kadar kalınırdı ve genellikle dönüşlerde ben ağlardım. Sonra birçok yerde tatil yapma imkânım oldu ama hiç birisinde tatil keşke bitmeseydi demedim.

Efendim; Hasankale çocukluğumuzun tatil beldesi ve benim çok anlam yüklediğim bir coğrafyaydı; Hasankale. Akarsular, maden suyu çeşmeleri, balık avları, doğa gezintileri, bisiklet, kavgalarım, kaplıcalar, isyanlarım, yırtık pırtık gönül sayfaları yüklü günlükler! “Hani gönül oyunu bu izi kalmaz” demişlerdi, demek o da yalan mış, neyse! Bir başka Hasankale sevdalısı Kemal Emim, “mığızle Dadaş” derdi; neceydi bilmiyorum, kendisinin bildiğini de sanmıyorum, galiba orda dur anlamı taşırdı, duralım!

Evimizin yarı eşyası kamyonla Hasankale’ye taşınırdı. Gitme hazırlıkları on beş gün, bir ay önceden başlardı. Yakın, uzak akrabalar sözleşirler, daha önceden gider çadır yerleri ayarlarlardı.

Sonra Hasankale’ye tatile insanlar gelsinler diye iki odalı tek katlı evler yapıldı. Bir müddet de tatil öyle devam etti.

O meşhur “Akdeniz akşamları” şarkısını besteleyen Serhan Kelleözü, askerliğini Akdeniz yerine Hasankale’de yapsaydı, eminim ki; Hasankale Akşamları olarak yapardı.

Çadırların arasında gençler akşamları skeçler yaparlardı. Bazı akşamlar TRT sanatçılarından tatil yapanlar fasıl yaparlardı, tadına doyum olmazdı. Işıklar içinde, havaya yükselen mangal, semaver dumanları ortama ayrı bir hava katardı.

Geceler kısaydı ne yazık! Geceler sessiz değildi! Cıvıl cıvıldı! Hüsamettin Ceylan’ın sesi plaktan yükselirdi; “Gözünün yeşiline bin âşık feda olsun”! El cevap Esengül’den; “Taht kurmuşsun kalbime”! Bet sesimle eşlik ederdim müzik dünyasına; baraj kenarından; “Al yeşil geymiş allanır, çermik yolunda sallanır”!

Minik baraj, ışıl ışıl; mehtaplı gecelerin şahidi! Kıyısında âşıklar gezerdi! Ümitli, ümitsiz, gönüller ayran gibi kabarık, yaralı, bereli, buruk!

Sabahleyin erken kalkılır, erkekler kaplıcalara giderlerdi. Dönüşte Hasankale lavaşları alınır, çadırların önlerinde hazırlanan kahvaltı sofralarına oturulur, sohbetler edilirdi. Genellikle cumartesi Pazar günleri Hasankale tavası yaptırılırdı! Fırından daha çıkar çıkmaz kokusu çadırlara gelirdi.(!)

Odun ateşinde pişirilen dönerin kokusu caddelere yayılırdı. Yeşil soğanlı, süzme yoğurtlu cacıkları tek kelime ile süperdi! Hele ki ramazanda Hasankala’de pide yaptırmışsanız; o gün oruçtan söz edemezsiniz, otomatik olarak bozulurdu!

Sabahları stil (bakraç) ile yoğurt satılırdı. Bilmem ki dünyada o lezzette yoğurt kalmış mıdır? Ya kazlar, kaz yumurtaları alırdık!

Hasankaleli, Kağızman’a ve bir de eşi Ayşe teyzeye âşık hısımımız Osman amca rahmetli; elimde tepsiyle yolu karşıya geçmeğe çalışıyorum; “Aman Tevhit can, kamyon çarpar dikkat et; tavayı dökersin” (!), hiç unutmuyorum! Babama “Ya Necmi Bey, her yerde ay doğar ama bu Hasankala’de bir farklıdır, ha bir de Kağızman’da” derdi!

Hasankale’ye seçilen her belediye başkanı kendince bir düzenlemeye gitti. Bir şeyler yapmaya çalıştı, ancak ufuk frekansı denilen yerde takıldılar, kısa huzmeli bakış açısını geçemediler.

Hasankale benim için hâlâ çok değerli bir coğrafya, hep olmak istediğim bir yer! Hâlâ çok iyi bir tatil beldesi olabilir ümidini taşıyorum!

Ve Hasankale demişken; Hasankaleli dostlarıma, Hasankale sevenlere selam ve sevgiler sunuyorum!