Göç ve Taziye

Herkesin çocukluğunda derinden izler bırakan bazı simalar vardır. Bu simalar hiç unutulmazlar.

Çocukluğumuzda mahallemizde birisi vardı pos bıyıkları olan bir amca bu amcayı sürekli görürdük komşumuzdu. Bu pos bıyıkları hafif göbekli yapısı kısa boyu ile bende izler bırakan kişilerden birisidir, tıfıl olduğumuz zamanlarda onun pos bıyıkları görülmeye değerdi.

Geçenlerde vefat ettiğini öğrendim ve hemen evine taziyeye gittim çocuklarının hiç birisini tanımıyordum araya zaman girmişti, tanıştık, taziye verdikten sonra oğluna; “Amca benim çocukluğumda siması ile yer eden birisiydi, pos bıyığı ve görünüşü ile.”

Taziye yerinde, “aynı mahallede yaşadığımız bir komşumuzun taziyesine gidiyorum ben ölünce de aynı mahallemdeki çocuklar büyümüş olacaklar onlar da belki benim taziyeme gelecekler eğer mahallede beni tanıyan çocuk kalmışsa.” diye düşündüm.

Göç ne yazık ki bu durumu da tersine çevirdi, acımasız göç yüzünden artık mahallemizde kimse kalmadı, sağ olsun müteahhitler sayesinde de kendi mahallemizde yabancı olduk. İnsanlar birbirlerine o kadar yabancılaştılar ki bırakın mahallemizdeki insanları tanımak yan komşumuzu bile tanıyamıyoruz. Yani gece vakti acil bir sorununuz olsa kimin kapısını çalacağınızı bilemiyorsunuz. Eskiden evin anahtarını komşuya verip bir aylığına başka yerlere gidebiliyordunuz, günü birlik gittiğiniz zaman evin kapısını bile kilitlemiyordunuz çünkü komşunuz Sizin evinize kendi evi gibi bakıyordu. Çocuğunuz dışarıda olduğu zaman içiniz rahattı çünkü bütün komşularınız çocuğunuzu kendi çocukları gibi kollayıp koruyorlardı.

Herhalde günümüzde mahalle arkadaşı diye bir kavram da kalmadı. Günümüzdeki orta boy bir apartman eskinin 2 mahalle büyüklüğünde ve kimse kimseyi tanımıyor, geçen gün bir yerde tanıştığım delikanlı aynı apartmanda oturduğumuzu söyleyince çok şaşırdım.

Artık ne aynı mahalle kavramı kaldı, ne mahalle arkadaşı, ne mahalle komşusu, mahalle artık adreslere yazılan idari bir birim olarak görev yapıyor.

Keşke insanların tümü yine aynı mahallesinde çocukluğundan beri gördüğü insanlarla birlikte yaşayıp gitse ve göç olmasa.

Ben çocukluğumda gördüğüm bir amcanın taziyesine gittim, modern yaşam ve göç bana bunarı da düşündürttü.