Sisli bir Gelibolu sabahında büyük kumandan Gazi Mustafa Kemal, şanlı ve kahraman 57.alaya şöyle sesleniyordu:
“Ben size ölmeyi emrediyorum”…
57.alayın sancağı son eri şehit olana kadar teslim edilmemişti.
Onlar canlarını feda ettiler...
Gelecek nesiller hür vatanlarında huzur içinde yaşasınlar diye…
Namusumuz ve onurumuz düşmana teslim edilmesin diye…
Kanlarıyla tarihe imza attılar…:
“Çanakkale Geçilmez!” diyerek……
Yarın 18 Mart …
Çanakkale şehitlerimiz anılacak…
Tüylerimiz diken diken olacak, gözlerimiz dolacak…
Bu anlamlı günleri ne kadar sık yapsak şehitlerimizi ne kadar ansak azdır.
Ama…
Asıl sorgulamamız gereken bugünlerin ardından neler yaptığımızdır…
Vatan ve millet için ne kadar çalıştığımızdır…
Vatanımızın çıkarlarını bireysel basit çıkarlarımızın ne kadar üstünde tuttuğumuzdur…
Ve kısaca şehitlerimize ne kadar layık olduğumuzdur…
Ünlü şair Orhan Veli bir şiirinde bizlere şöyle gönderme yapmaktadır:
“Neler yapmadık şu vatan için
Kimimiz öldük kimimiz nutuk söyledik.”
Mehmet Akif, bir şiirinde kendini acımasızca eleştirerek şehitlere şöyle haykırmaktadır:
“Ey!Bu toprakta birer naaş-ı perişan bırakıp
Yükselen ruhlar kafilesi! Sakın yeryüzüne bakıp
Sanmayın şehitlik şevkiyle coşan bir kan var…
Bizde leşten daha hissiz, daha kokmuş can var”
İstiklal marşımızın yazarı kendini böyle acımasızca eleştirirken, biz şehitlerin huzurunda ne kadar kendimizi eleştiriyoruz?
Her gece başımızı yastığa koyarken soruyor muyuz kendimize:
“Şehitlerimize layık mıyız?... “diye…
NOT: BU YAZI 18 MART’TAN ÖNCE KALEME ALINMIŞ, TEKNİK SORUNLAR SEBEBİYLE GÜNÜNDE YAYINA KONULAMAMIŞTIR. SAYIN YAZAR VE OKURLARIMIZDAN ÖZÜR DİLERİZ.
Sayfa başına git