Saygıdeğer okurlarım,
Dilimizin zenginliği, atalarımızdan miras kalan en kıymetli hazinelerimizden biridir.
Ne yazık ki uzunca bir zamandır, bu hazineyi korumak yerine, ona yabancı unsurlar katarak yozlaştırma eğilimi gözlemliyoruz. Bu yozlaşmanın en bariz örneklerinden biri, dilimize yerleşen "stres" kelimesidir.
Düşünün ki, bir zamanlar ruh hallerimizi en ince ayrıntısına kadar tasvir edebilen bir milletken, şimdi tek bir yabancı kelimeyle bütün duygularımızı ifade etmeye çalışıyoruz. Halbuki bizim dilimizde "elem", "gam", "keder", "kasvet", "sıkıntı", "ızdırap", "tasa", "hüzün", "melâl", "kaygı" gibi onlarca kelime var. Her biri, ruhumuzdaki farklı bir gölgeyi, farklı bir ağırlığı anlatır.
"Stres" deyip geçtiğimizde, aslında ne kadar çok şeyi kaybettiğimizin farkında mıyız? "Dilhun olmak" ile sadece "stresli olmak" aynı şey midir? Ya da "inkisar" ile "stres" aynı duyguyu mu anlatır? Elbette hayır!
Dilimizin bu zenginliğini korumak, sadece kelime haznemizi genişletmek değil, aynı zamanda düşünce dünyamızı da zenginleştirmek demektir. Çünkü her kelime, beraberinde bir düşünce biçimi, bir dünya görüşü getirir.
Elbette, günümüz dünyasında "stres" kelimesini tamamen hayatımızdan çıkarmak mümkün değil. Ancak, bu kelimeyi kullanırken, onun yerine geçebilecek, belki de daha uygun düşecek Türkçe karşılıklarını da düşünmeliyiz.
Gelin, dilimizin bize sunduğu bu zengin paleti kullanarak duygularımızı daha isabetli, daha renkli ifade edelim. Stres yerine bazen "kaygı", bazen "sıkıntı", bazen "dert" diyelim. Böylece hem dilimizi yaşatalım, hem de duygularımızı daha iyi anlayıp ifade edelim.
Unutmayalım ki, dilimiz kimliğimizdir. Onu korumak ve yaşatmak, geçmişimize saygı, geleceğimize ise armağanımızdır.
Saygılarımla.
Sayfa başına git