Eskiden mahalle takımları olurdu. Bizden önceki nesil bu takımlarda top koşturarak büyüdüler. Biz ise seyirci pozisyonunda kaldık. Daha sonra ise bütünüyle yok oldu.
Şimdi düşünüyorum da, toplumsal kaynaşma adına ne büyük bir imkanmış.
Düşünsenize, mahalle içinde takıma girebilmenin bir yarışı oluyor. Mahallenin takımı orada yaşayanların ortak bir değeri.
Bizden örnek vereyim, büyüklerimizin oluşturduğu “Sigorta Spor”
Adını, Tosya Mahallesindeki Sigorta Lojmanlarından alıyordu.
Oyuncuları arasında kimler yoktu ki. Sonraları profesyonel olan çok sayıda futbolcu çıktı bu takımdan. Erzurumspor’un emektar oyuncularından Uğur Bayaslan ağabeyi mesela. “Beton” lakabıyla bilinen Yusuf Akbulut. Ağabeyim İsmail Aydemir. Prof.Dr. Kamil Aydın’ın büyüğü “pepe” lakaplı rahmetli Ahmet ağabeyi. Prof. Dr. Turgut Göğbakan Hocam. Berati Dedeşen.
Ve daha onlarcası.
Tasada, sevinçte ortak atan yüreklerin inşa edildiği zeminlerdi buralar.
***
Hafta sonları mahalleler arası maçlar olurdu. Sıradan değil, ciddi ciddi yapılırdı bu maçlar.
Deplasmanlı olarak.
Bizim oradaki sahayı hatırlıyorum.
Şimdilerde betonkondularla kapatılmış geniş bir yer vardı. Askeriyenin boşalttığı bu alan uzun yıllar futbol sahası olarak hizmet verdi.
Takımların seyircileri de olurdu. Arada kavgalar yaşansa da, çok defa kardeşane ilişkiler hakimdi. Maçlar kıran kırana oynanır, bitiş düdüğüyle birlikte karşılıklı kucaklaşma fasılları yaşanırdı.
Şu vakitler bile sohbet zeminlerinde büyüklerimizin “çırçırlı bilmem kim” diye başlayan aktarımlarında hep o yıllarda oluşturulan dostlukların izleri bulunuyor.
Nimetleri kaybedince kıymeti anlaşılıyor.
Sonraki yıllarda modern sahalar yapılınca mahalle takımları da yok olup gittiler. Oysa, toplumsal bilinç düzeyini yükseltme, dostluk, arkadaşlık gibi yüksek değerleri dizayn etme adına ne büyük fonksiyonları varmış.
Yeri geldikçe altını çizdiğimiz “mahalle kültürü” kavramının içini dolduran olgular.
Biz Erzurum özeli için aktarıyoruz. Aynı yaşanmışlıklar, diğer bütün illerimizde de vardır. Ve yazık ki, oralarda da artık bu tür mahalle etkinliklerini bulmak mümkün değil.
***
Geçtiğimiz günlerde yaşanan çirkinlikler ve vandallıklar zihnimizi o yıllara projekte etti. Acaba, Diyarbakır’ın Bağlar İlçesi 5 Sinan mahallesinde oturan gençlerin birlikte top koşturduğu arkadaşlarının yaşadığı Alipınar Mahallesini yakıp yıkmaya içleri el verir miydi?
Dedik ya, o zeminler gönüllerin inşa edildiği alanlardı. Yüreklerin toplu atmasının nüveleri oralarda atılırdı.
Maç sonları limonlu çaylar eşliğinde yapılan yerli, milli sohbetler o yüreklere ayrık otu yerleşmesine fırsat verir miydi?
Aynı şey, başka sosyal etkinlikler için de geçerli.
Diyarbakır’ın bağrından çıkmış İzzet Altınmeşe hangi dadaş’ın gönül telini titretmemiş. Yahut, Urfalı İbrahim Tatlıses…
Aynı şey Erzurumlu Raci Alkır, Mükerrem Kemertaş, Mehmet Çamlaşır, Aysun Gültekin penceresinden bir Hakkarili için geçerlidir.
Öyle ise, devlet aklı bir “es” koymalı. Bizi kenetleyen eski enstrümanlara yeniden yönelmeli.
Çoğu defa “acaba ayıplarlar mı?” deyip ileri sürmekten imtina edilen fikirler açık yüreklilikle dile getirilmeli. Mahalle takımlarının yeniden oluşturulması bu kalemden sayılabilir.
Mahallelerde kurulacak kültür ocakları bir başkası. Buralar kanalıyla gençlere izlettirilecek tiyatro oyunları ve skeçler o dimağlara ne de güzel kardeşlik filizleri eker.
Son cümle; her dikilen beton yığınıyla beraber, yürekler arası köprülerin yıkıldığını artık fark edip, yatay yapılaşma temelinde yeniden mahalle kültürüne dönelim.
Tabii, yüreklerin toplu atması gibi bir endişe taşıyorsak.
Sayfa başına git